به گزارش خبرنگار گروه ورزش خبرگزاری آنا، فرزانه شریفی- اولین رشته ورزشی ریتمیک دنیا که براساس ورزش‌های باستانی ایران پایه‌گذاری شده قریب به ۴۳ سال است که در ایران فعالیت می‌کند، اما کمتر کسی نام آن را شنیده است. صحبت از رشته رزم‌آوران است که از سال ۵۸ توسط مجید رجایی در ایران پایه گذاری و در سال ۶۲ توسط سازمان تربیت بدنی جمهوری اسلامی ایران به رسمیت شناخته شد. در سال ۶۴ با تغییرات سازمانی در سازمان تربیت بدنی علاوه بر مسئولیت فنی، ریاست تشکیلات اداری رزم آوران نیز بر عهده رجایی قرار گرفت.

در سال ۶۸ سازمان تربیت بدنی اقدام به تأسیس فدراسیون مشترکی برای ورزش‌های کونگ فو – ووشو و رزم آوران کرد که این فدراسیون بعداً به فدراسیون ورزش‌های رزمی تغییر نام داد و ورزش‌های ووشو و کونگ‌فو هریک دارای یک فدراسیون جداگانه شدند، اما این رشته ورزشی که برخاسته از فرهنگ باستانی ایران است سال هاست در پیچ و خم تبدیل شدن به فدراسیون ورزشی قرار گرفته و هنوز هم به عنوان یک رشته ورزشی که ریشه در فرهنگ باستانی ایران است شناخته نشده است!

البته پایه گذاران این رشته ورزشی سال‌های زیادی برای شناسایی این رشته ورزشی و همچنین فدراسیون شدن آن تلاش کردند، اما همیشه با دست اندازی و بروکراسی اداری مواجه بودند، البته در سال ۸۶ رزم آوران به عنوان یک کمیته مستقل زیر نظرمستقیم معاونت توسعه ورزش‌های همگانی سازمان تربیت بدنی قرار گرفت، اما همچنان این رشته ورزشی در پیچ تبدیل به یک فدراسیون شدن قرار گرفته و امیدوار است تا در دولت مردمی سیزدهم این رشته که با حمایت‌های مردمی و علی رغم تمامی محدودیت‌ها و سختی تاکنون سرپا مانده از حالا به بعد با نگاه ویژه مسئولین سر و سامان بگیرد.

 

مجید رجایی پایه گذار این رشته ورزشی با حضور در خبرگزاری آنا، از سال‌ها فعالیت این رشته و رنجی که بردند به گفت وگو نشستیم که به شرح زیر است:

آنا: شاید کمتر کسی رشته رزم آوران را بشناسد کمی از این رشته و فعالیت‌های آن توضیح دهید؟

ورزش رزم آوران یک ورزش ایرانی است، البته در ذهن همه این موضوع تداعی می‌شود که وقتی می‌گوییم ورزش رزمی همه به فکر کاراته، تکواندو، ووشو و جودو می‌افتند و فکر می‌کنند ورزش رزمی حتماً باید از شرق دور بیاید و غیر از آن را، ورزش رزمی نمی‌دانند. ولی واقعیت این‌طور نیست ورزش رزمی هر تمریناتی که شما بخواهید انجام بدهید و برای یک جنگ و رویارویی آمادگی پیدا کنید را در بردارد و همه این موارد می‌تواند اصطلاحاً ورزش رزمی نامیده شوند. آن چیزی که در گذشته ایران به‌عنوان ورزش باستانی انجام می‌شده تنها برای تفریح نبود بلکه به‌عنوان ورزش رزمی بوده و برای رزم و رویارویی بکار می‌رفته است. حتی کشتی‌هایی که در نقاط ایران در انواع مختلف همگی جزئی از ورزش‌های رزمی بود. غیر از این در گذشته پیروزی‌های مکرر و قدرتمندی ایرانیان در طول تاریخ نشان می‌دهد که آن‌ها جنگاوران خوبی بودند. در آن زمان جنگجویان با توپ و تانک نمی‌جنگیدند و با همین بدنشان به میدان جنگ می‌رفتند. در کشور‌های کره و ژاپن و چین به ورزش‌های رزمی خیلی اهمیت می‌دهند و به‌عنوان میراث فرهنگی آن را نگه می‌دارند و در دنیا هم گسترش می‌دهند، ولی در ایران اراده برای حفظ ورزش رزم آوران که ریشه در فرهنگ ایرانی دارد وجود ندارد.

آنا: این رشته از چه زمانی فعالیتش را به صورت رسمی آغاز کرد و چه هدفی داشت؟

در اوایل انقلاب من به‌همراه تعدادی دیگری از ورزشکاران رزمی این رسالت را بر دوش خود می‌دیدیم که در گذشته ورزشی کشورمان چه چیز‌هایی وجود دارد که می‌تواند به‌عنوان ورزش رزمی از آن استفاده کنیم و پس‌از سامان‌دهی به‌عنوان ورزش ایرانی حفظ و گسترش دهیم. البته هدفمان هم این بود که با نوآوری‌های و همچنین حرکاتی که با عنوان ورزش رزمی در دنیا وجود دارد؛ یک ورزش نوین ایرانی ابداع کنیم که با فرهنگ ایرانی و اسلامی همخوانی داشته باشد و به‌عنوان ورزش رزمی به جوانان معرفی کنیم. با توجه به قدرتمندی ایران در تمامی ورزش‌های رزمی هدفمان این بود که بر اساس استعداد و توان ورزشکاران ایرانی، یک ورزش رزمی مختص به خودش را به همه دنیا معرفی کند.

آنا: یعنی با این توضیحات ورزش رزم آوران مانند سایر رشته‌های رزمی نیست و یک ورزش بدیع و نو است؟

رزم آوران یک ورزش رزمی از سایر ورزش‌های رزمی نیست، شما وقتی می‌خواهید یک کار جدید انجام دهید نمی‌توانید بدون مطالعه کاری آن را به سرانجام برسانید؛ ما هم براساس شناختی که از سایر رشته‌های رزمی از جمله تکواندو، جودو، کونگ‌فو، ووشو و بوکس داشتیم، تصمیم گرفتیم یک رشته جدید بنام رزم‌آوران را ابداع کنیم. اگر کسی ادعا کند که هیچ‌یک از ورزش‌های رزمی را نمی‌شناسد و اقدام به ابداع یک ورزش رزمی کرده ادعای کذب و خنده‌داری است. باید کارشناسان از تمامی رشته‌های رزمی اطلاعات داشته باشند و پس‌از شناخت همه آن‌ها یک ورزش جدید ابداع کنند. وقتی می‌گوییم ورزش رزم آوران یعنی ترکیبی از تمامی رشته‌های رزمی به این معنی است که تمام خوبی‌های سایر رشته‌های رزمی سنجیده شده و در کنار آن فنون دیگری هم اضافه شده است. درواقع هدف این است که یک رزم آور در هر شرایطی خوب بجنگد و از حق دفاع کند. در رشته رزم‌آوران ما سعی کردیم به این هدف برسیم، یعنی با همه نوآوری‌ها و خلاقیت‌ها و همچنین مطالعه سایر رشته‌های رزمی یک فکر جدید ابداع کردیم و به نام رزم‌آوران آن را معرفی کردیم. ضمن اینکه رشته‌هایی دیگری مثل کاراته و کونگ‌فو فرقی با یکدیگر ندارند و تنها تفاوت آن‌ها روش‌های مسابقات این رشته‌هاست.

آنا: شیوه مبارزه و مسابقات رزم آوران به چه صورت است؟

رشته تکواندو، چون بیشترین امتیاز آن مربوط به حرکت پا است، همه به سمت این رشته گرایش پیدا کرده‌اند؛ یا رشته کاراته، چون بیشترین امتیاز آن مربوط به دست است گرایش همه به آن سمت بوده است. ووشو هم چنین شرایطی دارد؛ بنابراین اگر همه قوانین و تمامی فنون، چه دست و چه پا برداشته شود؛ همه به دنبال این بودند که با انواع مختلف روش‌ها خوب بجنگند. ما هم همین کار را در رشته رزم‌آوران کردیم؛ یعنی اینکه ما یک روش مسابقه مطرح کردیم که با همه رشته‌های رزمی فرق می‌کند و اتفاقا تفاوت ورزش رزم آوران با سایر رشته‌های رزمی در همین روش آموزش و مسابقه آن است؛ در حال حاضر در رشته رزم آوران بسیاری از تمرینات به‌صورت ریتمیک انجام می‌شود که در هیچ‌یک از ورزش‌های رزمی پایه و اساسشان ریتمیک نیست.

این موضوع هم برگرفته از ورزش باستانی ایران است. چون رشته باستانی ایران تنها ورزشی است که در طول دوران به‌صورت ریتمیک انجام می‌شده و این مختص ورزش باستانی ایران است. ما هم براساس آن ورزش رزم‌آوران را تعریف کردیم. این تفاوت در نحوه اجرای فنون و مسابقات و آموزش باعث می‌شود که ما بتوانیم ادعا کنیم ورزش رزمی جدید بنام ایران ابداع کردیم. در واقع ورزش رزم‌آوران یک سیستم مبارزه به‌تن‌هایی نیست؛ مثل رشته کیک بوکسینگ سازمانی است و اسم‌های متفاوت دارند؛ اما در اصل ورزش نیستند و فقط سازمان‌هایی مسابقات آن‌ها را برگزار می‌کند؛ هر کسی هم از هر رشته ورزشی مثل تکواندو، جودو، کاراته می‌تواند در آن مسابقات شرکت کند و قدرت خودشان را نشان دهند، در واقع آن‌ها با قوانین این سازمان‌ها مسابقه می‌دهند؛ این رشته‌ها سیستم خاصی برای آموزش ندارند و فرهنگی هم به‌دنبال آن‌ها نیست، یا مثل کاراته، تکواندو، رزم‌آوران و کاتا فرم‌های خاصی ندارند؛ این رشته‌ها همچنین فرهنگی هم ندارند که مردم بخواهند جذب آن شوند. ولی ورزش‌های رزمی اصیل چنین شرایطی ندارند. رزم‌آوران هم سعی کردیم از این قاعده مستثنی نباشد یعنی دارای فرهنگ خاصی ایرانی است که می‌توان به آن اتکا کرد و بار تربیتی دارد؛ همان‌طوری‌که تکواندو و کاراته ووشو چنین شرایطی دارند.

 

آنا: تعداد ورزشکاران و مربیان در این رشته چند نفر هستند؟

در رشته رزم‌آوران بیش از ۴ هزار مربی به صورت رسمی حکم گرفته‌اند. همین تعداد داور هم داریم که مشغول به فعالیت هستند، قطعاً هرکدام از این افراد جمعیتی دارند که در شهر‌های مختلف فعالیت می‌کنند. البته که خیلی از این افراد به‌خاطر مشکلاتی که در رشته رزم‌آوران وجود دارد جذب رشته‌های دیگر شدند، به‌هرحال این افراد هم باید منبع درآمد خود را داشته باشند. وقتی می‌بینند در رشته‌های دیگر به‌راحتی صاحب مقام می‌شوند و در مسابقات برون مرزی شرکت می‌کنند و به آن‌ها امکانات و جایزه می‌دهند؛ طبیعی است در چنین شرایطی در رشته‌های دیگر مشغول به فعالیت می‌شوند، البته این به‌معنای این نیست که این افراد از رزم‌آوران رفته باشند هر زمان که شرایط این رشته فراهم شود قطعاً برمی‌گردند.

آنا: برگزاری مسابقات در رشته رزم آوران به چه صورت است؟

ما در رشته رزم‌آوران مسابقات مختلفی داریم که رقابت‌های مبارزه ما در این رشته به‌صورت سه‌گانه برگزار می‌شود که هر کدام به یک شیوه است، این خود یک جذابیت برای ورزشکار محسوب می‌شود؛ چراکه آن‌ها مجبور می‌شوند تمام ابعاد فنون ورزش‌های رزمی را کار کنند تا بتوانند در این سه شیوه مسابقه دهند. این موضوع باعث می‌شود تا افراد در ورزش‌های رزمی قوی‌تر شوند و در هر سبک شرکت کنند. می‌توانند با آن رشته خودشان را هماهنگ کنند تا صاحب مقام شوند. ما مسابقات پهلوانی هم داریم که خاص خود رزم‌آوران است و قوانین خاص خودش را دارد. حتی در سال ۶۴ در ورزشگاه شیرودی مسابقاتی را برگزار کردیم که توأم با بازی رزمی بود.

آنا: چرا تاکنون از سوی میراث فرهنگی اقدامی برای حفظ و ثبت و گسترش رشته رزم آوران صورت نگرفته است؟

همه این اقدامات طبق قوانین تنها می‌تواند از کانال وزارت ورزش و جوانان اتفاق بیفتد؛ مردم نمی‌توانند متولی ثبت این رشته ورزشی باشند. سازمان‌هایی که دولت برای این منظور تشکیل داده می‌توانند این ورزش را ثبت کنند؛ بنابراین وزارت ورزش باید این کار را انجام دهد و این برای خود ما هم سوال است که چرا انجام نمی‌شود؟ ما از اول انقلاب تا الان این ورزش را ایجاد کرده‌ایم و ثبت آن را باید وزارت ورزش انجام می‌داده. بالاترین رسالتی که می‌توان برای یک سازمان ورزشی در نظر گرفت همین است که یک ورزش را که ریشه در فرهنگ باستانی و ایرانی دارد حفظ و گسترش دهند. همان‌طوری‌که همه کشور‌ها این کار را کرده‌اند؛ آن‌ها هرچه که داشتند حفظ می‌کنند و به همه دنیا هم گسترش می‌دهند؛ ولی متأسفانه این باور در ایران وجود ندارد. ما در زمینه فرهنگی من نمی‌دانم چقدر مصوبه شورای انقلاب فرهنگی در رابطه با ورزش داریم؟! متأسفانه در ورزش هیچ حرکتی انجام نمی‌شود و حتی زمانی‌که مردم هم کاری انجام دادند به‌جای حمایت چوب لای چرخشان می‌گذارند.

آنا: پس با این عدم حمایت‌ها سرپا نگه داشتن رشته رزم آوران کار سختی بوده و از چه طریق انجام شده است؟

من الان می‌توانم این ادعا را داشته باشم که قوی‌ترین ورزش رزمی در ایران رزم‌آوران است؛ این رشته از جهت مدیریت، ساختار، عملکرد و توان فنی یک سر و گردن از سایر رشته‌ها بالاتر است. اگر مسئولین امکانات هر کدام از رشته‌های ورزشی مثل تکواندو، کاراته، جودو و حتی رشته‌های غیر رزمی‌ها را مثل کشتی و فوتبال را به شرایط رزم‌آوران شبیه کنند؛ یعنی بودجه یا امکانات زیرساختی مثل زمین چمن، امکانات سرباز قهرمان، امکانات دانشگاهی، حذف جوایز و پاداش، حذف مسابقات برون مرزی و فیلم‌های سینمایی و تبلیغات را به آن‌ها ندهند و همچنین اعتبار احکام را از آن‌ها بگیرند، دیگر می‌توانند با این شرایط فعالیت خود را ادامه دهند؟ با این شرایط آیا سایر رشته‌ها با شرایطی که ما با آن مواجه هستیم، آیا توان ادامه فعالیت دارند؟

اگر سایر رشته‌ها با همه سختی‌ها و محدودیت‌هایی که ما با آن روبه‌رو هستیم توانستند۴۰ سال دوام بیاورند آن وقت ادعای من مبنی بر اینکه رزم‌آوران قوی‌ترین رشته رزمی است، غلط خواهد بود. این رشته با حمایت‌های مردمی و با علاقه‌ی مردمی مسابقات داخلی و جهانی را برگزار و در بحث مربیگری و آموزش موفق عمل کرده است. متأسفانه رزم آوران تنها از حمایت‌های سازمانی محروم نیست؛ بلکه هرگونه مانعی که شما فکر کنید بر سر راه این رشته ورزشی گذاشته‌اند. الان چندین سال است که هر یکی دو سال ما را زیرمجموعه یک فدراسیون قرار می‌دهند، یک زمانی کمیته و زمان دیگری انجمن می‌شویم و درحال‌حاضر زیر نظر فدراسیون ورزش‌های رزمی هستیم.

آنا: در تمامی این سال‌ها چه اقداماتی انجام داده اید تا وزارت ورزش و جوانان برای فدراسیون شدن این رشته ورزشی قدمی بردارد؟

در زمان ریاست هاشمی‌طبا در سازمان تربیت‌بدنی مکاتبه‌ای از طریق کمیته ملی المپیک با بسیاری از کشور‌ها انجام دادیم که فدراسیون جهانی رزم‌آوران را تشکیل دهیم و آن را به سایر کشور‌ها گسترش دهیم، چندین ماه هیچ پاسخی به مکاتبه ما داده نشد؛ با این حال دوباره ما مکاتبات را از سر گرفتیم و از آن‌ها خواستیم به این سوال جواب بدهند که چرا هیچ پاسخی به نامه کمیته ملی المپیک نمی‌دهند، در مقابل آن‌ها به ما این پاسخ دادند که فدراسیون رزم‌آوران در ایران وجود ندارد با این شرایط چه انتظاری دارید فدراسیون جهانی این رشته را تشکیل دهیم؛ پاسخ آن‌ها کاملاً منطقی بود چرا که قدم اول را باید در کشور خودمان برمی‌داشتیم.

من خاطرم هست زمان داودی شمس که ریاست سازمان تربیت بدنی را در سال ۶۴ برعهده داشت؛ به‌اتفاق یک هیئت به سفارت چین رفتیم تا ورزش ووشو را ارزیابی کنیم؛ چون چینی‌ها به‌دنبال این بودند که ورزش ووشو را در ایران رسمی کنند؛ آن زمان چینی‌ها به ما می‌گفتند فیلم و مربی رایگان در اختیار شما قرار می‌دهیم، همچنین قرار بود مربی که به‌صورت رایگان کارمی‌کند به ایران بفرستند. حتی به ما گفته بودند که سالیانه مبلغی را هم به ایران می‌دهند؛ درواقع آن‌ها همه این امکانات را در اختیار ما قرار می‌دادند تا رشته ووشو در ایران به‌صورت رسمی فعالیت کند؛ در مقابل هم به ما گفته بودند هر رشته‌ای که مدنظر ماست می‌توانیم در کشور آن‌ها رسمی کنیم، در آن زمان ایران این پیشنهاد را نپذیرفت، اما چینی‌ها به‌قدری پافشاری کرده‌اند که به‌صورت غیررسمی مربیان ما را به چین می‌بردند تا آموزش ببینند و حتی کلاس‌هایشان را قبل‌از این‌که ما بخواهیم در ایران دایر کردند.

آنا: پس با این شرایط ما را مجبور کردند رشته ووشو را بپذیریم، درست است؟

بله، دقیقان همین است. در واقع به نوعی ما را مجبور کردند تا ورزش ووشو را بپذیریم؛ بنابراین اگر کشوری بخواهد به‌صورت رسمی یک ورزش را ثبت و به سایر کشور‌ها گسترش دهد باید اراده جدی برای آن داشته باشد نه این‌که مانع ایجاد کند. ما حتی اگر به‌عنوان یک فدراسیون غیرانتفاعی همه اختیارات را داشتیم به این اندازه سنگ و مانع جلوی پایمان نبود که هر روز بخواهیم به یک نفر جواب پس بدهیم. ما برای برگزاری یک مسابقه یا یک دوره آموزشی باید ماه‌ها رایزنی کنیم تا مجوز آن را بگیریم. این شرایط اصلاً راحت نیست و تمام مربیان رزم‌آوران که با همه سختی‌ها و محدودیت‌ها همچنان فعالیت می‌کند؛ تنها خواسته‌شان این است که یک ورزش رزمی ایرانی با فرهنگ باستانی و ایرانی داشته باشیم و آن را به کشور‌های دیگر عرضه کنیم هیچ چیز دیگری غیر از این نمی‌خواهیم، همه شرایط آن هم مهیا است، ولی این کار تاکنون اتفاق نیفتاده است.

آنا: این موانع چه مواردی است و آیا به لحاظ ساختاری اشکالاتی به رزم آوران وارد است؟

این موانع برای خود ما هم ناشناخته است، مجلس هم از وزارت ورزش و جوانان خواسته که فدراسیون رزم‌آوران را تشکیل دهد. در این دوره از سوی وزارت ورزش و جوانان به ما قول‌هایی دادند مبنی براین‌که فدراسیون رزم‌آوران را تشکیل خواهند داد و کار‌ها در دست انجام است، البته هنوز نمی‌دانیم این پروسه چقدر طول می‌کشد. در دوره سلطانی‌فر هم نامه‌ای تهیه شد، مبنی بر اینکه رشته رزم‌آوران شرایط فدراسیون شدند را ندارد، که در همان زمان وزیر وقت ورزش و جوانان به فدراسیون شدن این رشته ورزشی تأکید زیادی داشت، حتی سلطانی‌فر تاکید کرد اگر شرایط فدراسیون شدن رشته رزم‌آوران الان وجود ندارد، به‌صورت انجمن مستقل فعالیت کند و پس‌از آن قوانین را تغییر دهند تا این رشته به فدراسیون تبدیل شود، اما در آن زمان هم عملی نشد؛ متأسفانه در وزارت ورزش و جوانان جوی حاکم غالب است که وزرا نمی‌توانند کاری را که باید انجام دهند روی آن تصمیم‌گیری و به ثمر برسانند؛ فدراسیون شدن رزم آوران به‌صورت مداوم درحال کارشناسی است و این پروسه به طور مداوم تکرار می‌شود و در نهایت دوره هر که تمام می‌شود پشیمانی اش برای او باقی می‌ماند که چرا این کار را به سرانجام نرسانده است. متأسفانه اراده‌ای در وزارت ورزش برای انجام اینکار وجود ندارد و مردم این خواسته را دارند، اما عملیاتی نمی‌شود.

آنا: از چه زمانی از کانال وزارت ورزش برای فدراسیون شدن رزم آوران تلاش کردید؟

در زمان علی‌آبادی او دستور داد که این رشته به فدراسیون تبدیل شود البته او این موضوع را شفاهی عنوان کرد؛ حتی کارشناسان هم در آن مقطع زمانی به‌صورت مفصل توضیح دادند که این فدراسیون باید در ایران تشکیل شود و ما فدراسیون رزم‌آوران داشته باشیم، اما در آن زمان هم کاری از پیش نرفت و رزم‌آوران را به کمیته مستقل تبدیل کردند تا شرایط فدراسیون شدن را پیدا کند. البته من نمی‌دانم چه شرایطی دارد طبق قوانین تبدیل شدن یک رشته ورزشی به فدراسیون تنها براساس خواسته وزیر یا رئیس کمیته ملی المپیک است، ولی بازهم این کار اتفاق نیفتاد. به‌طورکلی در این چند سال نامه‌نگاری‌های زیادی صورت گرفت و جالب این‌که همه هم تأکید داشتند که این رشته به فدراسیون تبدیل شود، اما در هیچ دوره‌ای این کار عملیاتی نشد. در دوره سجادی هم ما درخواست‌های متعددی به وزیر ورزش و معاونان او داشتیم تا پروسه فدراسیون رزم‌آوران را به سرانجام برسانیم، البته وزیر هیچ زمانی نه قاطع به ما نگفته است، اما موضوع همچنان به سرانجام نرسیده است.

آنا: با توجه به محدودیت‌هایی که بر سر راه شماست، آیا تا به حال به فکر ثبت این رشته در کشور دیگری بوده اید؟

این برای ما خیلی سخت است، اما پیشنهاد‌های زیادی داشته‌ایم که رشته رزم‌آوران را در کشور دیگر ثبت کنیم و فدراسیون جهانی این رشته را هم در کشور‌های دیگر به ثبت برسانیم، تا از آن طریق این ورزش را وارد ایران کنیم. این حرف خیلی زیاد مطرح می‌شود و حتی کسانی که در رشته رزم‌آوران فعالیت می‌کنند به این نتیجه رسیدند که این رشته را در جای دیگری ثبت کنیم، اما ما به این کار راغب نیستیم، چون از ابتدا تمام هدف ما این بود که یک ورزش رزمی ایرانی برای کشور خودمان داشته باشیم و از طریق ایران به همه کشور‌ها صادر کنیم، اما متأسفانه کم‌کم رشته رزم‌آوران را در کشور‌های دیگر می‌بینیم که اگر در آینده هم بخواهیم این رشته را در ایران ثبت کنیم دیگر حرفی برای گفتن نداریم و هر قسمت و شکل آن را در جای دیگری ثبت کرده‌اند.

آنا: یعنی رزم آوران در کشور‌های دیگر هم فعالیت می کند؟

در کشور‌های دیگر هم رشته رزم‌آوران وجود دارد که از طریق ایرانی‌هایی که در کشور‌ها مختلف است آموزش می‌بینند. متأسفانه واردات ورزشی در ایران همیشه بیشتر از صادرات آن بوده است، ما الان ورزش‌های بومی و محلی زیادی داریم که می‌توان با کمی تغییرات به نام خودمان ثبت کنیم، اما این کار انجام نمی‌شود. حتی من بار‌ها گفته ام درست است که من به همراه دوستان دیگر ورزش رزم آوران را ابداع کردیم، اما هیچ زمانی قائل به آن نیستیم و هر کدام از کارشناسان عقیدشان مبنی بر این است که این رشته باید تغییراتی داشته باشد تا به صورت بین المللی آن را به کشور‌های دیگر عرصه کنیم، این کار را انجام خواهیم داد. ما معتقدیم رزم آوران بالاترین توان فردی را باید داشته باشد تا فرد برای نبرد آماده شود، حالا قرار است مطابق با علم روز باشد ما هیچ ممانعتی نداریم. کشور‌هایی مثل چین و کره ورزش‌های خودشان را در حالی که خیلی از فنون آن‌ها دیگر کاربردی ندارد، اما به خاطر میراث فرهنگی با چنگ و دندان حفظ می‌کنند، اما متأسفانه در ایران چینن چیزی وجود ندارد.

حتی ما به این هم قائل هستیم که میراث فرهنگی در هر قسمتی که این رشته ضعف دارد، ورود کند آن را به روزرسانی کند و به نقطه قوت تبدیل کند تا به یک ساختار مردم پسند تبدیل شود. رزم آوران تاکنون چندین بار دچار تغییرات اساسی شده که یک نقطه قوت محسوب می‌شود، اما هیچ کس این کار را نمی‌کند، این وظیفه وزارت ورزش است که سامان بدهند و نقاط ضعف را برطرف کند تا ثبت جهانی شود. در حال حاضر تمام فنون و روش‌های آموزشی ما نام‌های ایرانی دارد و این کار کمی نیست، اما نمی‌دانم چرا مورد بی توجهی قرار می‌گیرد.

جهت مشاهده خبر در سایت خبرگزاری آنا می توانید روی این لینک کلیک کنید.